İki Şehrin Hikayesi

İnanc devriydi, Şüphe devriydi. Işığın mevsimiydi, Karanlığın mevsimiydi. Umudun baharındaydık, Çaresizliğin kışındaydık.

Her şeye sahiptik, Hiçbir şeye sahip değildik. Hepimiz doğruca cehenneme gidiyorduk, Hepimiz doğruca o diğer tarafa gidiyorduk.

İki şehirde iki adam Biri öfkesini saklayarak girdi bu şehre, İki şehirde iki Adam, Öbürü Umudunu saklayarak girdi bu şehre, İki adamın düşünceleri saklı, hedefleri de, Ama ikisi de biliyor,  Onlar karşılaştığında,  Sadece adamlar değil, Şehirler kapışacak ölümüne.

İki ayrı şehir var bu şehrin içinde, Birinde istediğini seç diye, her şey konuyor önüne, Öbüründe, önce yakalaman icab ediyor istediğini.

Yukarıdaki şehirde kim sana boyun eğerse,  Önce onu koruyacaksın,  Çünkü orada sana boyun eğen,  Başkasına ihanet eder.

İki şehrin birinde ne yapacaksan, Masadan kalktıktan sonra yapacaksın. İki şehrin öbüründe ne yapacaksan, Masadan kalkmadan yapacaksın.

İki şehrin kapısında İki adam var. Şehirlerin birinde yükselmek için, Rengini belli etmeden, kibar ve etkileyici, yerinde oturucaksın. Diğerinde zamanı geldiğinde, ayağa kalkacaksın, Yüzleşmek için.

İntikam, jüri, ve yargıcı görüyorum. Eskiyi yok edince ortaya çıkan sıra sıra yeni despotlar,

Güzel bir şehir görüyorum, Ve bu boşluktan yükselen güzel insanlar. Ve onların zaferlerinde ve yenilgilerinde, daha gelecek uzun yıllar boyunca, Bu zamanın kötülüklerinin, kendilerini tükettiklerini görüyorum.

Onu görüyorum, yaşlı bir kadın. Bu günün yıl dönümünde, benim için dua ediyor.

Onu ve kocasını görüyorum, Yolun sonuna gelmişler,  Topraktan yatağın içinde, yan yana yatıyorlar.

O çocuğu görüyorum,  Onların kucağında yatan, Eskiden benim olan o hayat yolunda, yürümeye hak kazanan, O hakkı öyle güzel kazandığını görüyorum ki,  Benim ismim, onun isminin ışığında anlam kazanıyor.

Bugüne dek yaptığım en iyi, En iyi şey bu: Yakında kavuşacağım huzur,  Bugüne taktığım her şeyden daha iyi.